Daar gaan we weer

 

Preparation

 

De tweede zondag in oktober: De halve Marathon van Eindhoven. Testlopen, een parcoursverkenning en veel weken met voorbereidende trainingen gingen er aan vooraf. De verschillende trainingen stonden onder leiding van Patrick Straver, Hans den Ouden en Ben Rijken. Zij zorgden ervoor dat we aan de start konden verschijnen. De vier testlopen waren bedoeld als opbouw naar de 21,1 kilometer op 12 oktober. Bij de laatste testloop, drie weken voor de wedstrijd besloot ik om mezelf grondig te testen. De bedoeling was om twee ronden van 8,6 kilometer te lopen. Degenen die voor de hele marathon gaan moesten vier ronden lopen. Ik ging mee met het tempo van 5:41 minuten per kilometer. Net iets onder mijn normale trainingstempo. Dit pakte goed uit. Zo goed zelfs dat ik tijdens het lopen besluit om na twee ronden er nog één te lopen. Ik merkte dat anderen ook heerlijk aan het lopen waren. Na drie ronden vond ik het genoeg en heb ik voor het eerst een afstand van ongeveer 25 kilometer gelopen. En dat in 5:43 minuut per kilometer. Daar ben ik best trots op.

 

Twee weken voor de wedstrijd is er de gebruikelijke parcoursverkenning. Vanaf café ’t Lempke op het Stratumseind vertrekken we om half negen ’s ochtends. Dat is toch wel heel vroeg voor een zondagmorgen. Maar oké, het is nog frisjes en het belooft een heerlijke dag te worden. Samen met Martijn, Jeroen, Wilko, Susan en nog een paar loopmaten beginnen we aan de uiteindelijk 23 kilometer. Het tempo ligt het eerste uur op 10 kilometer per uur. Dat is een mooie snelheid om rustig op gang te komen. Na een kilometer of 10 moet Susan helaas afhaken met darmklachten. Heel jammer. Zij loopt een andere kortere route terug en ik zie haar later bij de gratis lunch. De tweede helft van het parcours loop ik dus alleen. Jeroen, Martijn, Wilko en de anderen zijn me vooruitgesneld. De 23e kilometer gaat in 5:05 minuten. Niet onaardig.

 

Voor de laatste zaterdagtraining heeft Patrick een eenvoudige training op het programma staan. Een warming-up met loopoefeningen op een parkeerdek op het TU/e terrein en een paar rondjes rondom een raar gebouw. Dat alles onder een heerlijk zonnetje.

De laatste dinsdag training gaat richting Nuenen via de Sterrenlaan. Daar krijgen we een ontzettende pak water in onze nek. Zo erg dat we als verzopen katten bij de baan onze cooling-down oefeningen doen. Wat een generale repetitie is dit. Een verkoudheid zit in een klein hoekje en prompt hebben sommigen er tijdens de wedstrijd wat last van. Ook ik voel me niet helemaal 100% fit, maar het is wel eens erger geweest. Laten we hopen dat het op de wedstrijddag zelf niet te warm is.

 

Warming-up

 

Allereerst is er de start van de hele marathon. Drie van onze bekende loopmaten gaan debuteren. René, Henri en Ronald hebben zich uit de naad getraind om hier te finishen in hun eerste hele marathon. Ik ga samen met Martijn en zijn gezin op de Montgomerylaan staan en zie ze alle drie voorbijkomen in hun Eindhoven Atletiek shirt. Mooie reclame voor de club. Daarna komt de 5km City Run voorbij. Hier zien we een paar bekenden van de club voorbijkomen. Lars, zoon van Natasja maakt progressie ten opzichte van vorig jaar door te finishen in een tijd van 19:12 min. Hij wordt 20e overall. Ook Susan loopt met dochter Lise de City Run, zij finishen samen in 34:52 min. Bijna twee minuten sneller dan vorig jaar.

 

Eindhoven Atletiek heeft, net als vorig jaar, twee ruimtes tot de beschikking in het Aristo zalencentrum. Op de 3e verdieping kunnen we heerlijk relaxed omkleden voorafgaand aan de wedstrijd. Rond 12:45 uur spreken we daar af zodat we op tijd naar de start kunnen lopen. Die start is verlegd richting Fontys omdat het vorig jaar niet helemaal volgens plan verliep. We zoeken het startvak met kleur blauw. Met een eindtijd van 1:50 als doel dienen we daar te starten. Ik heb echter één probleem: mijn kleur op het startnummer is oranje. Ik mag dus niet starten in het blauwe vak. Met een zelf geprint blauw stickertje was dat probleem snel opgelost… Henk Vos biedt aan om samen met ene Fred als haas te fungeren voor een eindtijd net onder 1:50 uur. 

 

The run

 

En daar gaan we dan…. Samen met Martijn, Twan, Jeroen, Rob (van Galen), Susan en nog twee bekenden van Henk proberen we ons een weg te banen door de massa lopers. Natasja, Willy en Maaike lopen net iets achter ons, maar zij willen wat langzamer starten. Henk geeft aan de eerste kilometers op een snelheid van ongeveer 5:12 min. per kilometer te willen lopen. Door de vele inhaalmanoeuvres gaat het toch wat sneller gedurende de eerste drie kilometer. Het heerlijke zonnetje en de voor ons lopers iets te hoge temperatuur, zorgen er voor dat het ontzettend druk is langs het parcours. Heel veel toeschouwers hebben de moeite genomen om ons aan te moedigen. Op de Airbornelaan, na een kilometer of vijf zie ik mijn zus met haar man staan. Zwager Joop maakt hier een schitterende actiefoto van me.

 

Even later staat op het viaduct over de Kennedylaan Ton ons aan te moedigen. Ton is barvrijwilliger bij Eindhoven Atletiek. Vanaf vier kilometer tot en met elf kilometer liggen we een beetje voor op het schema. Dan horen we achter ons de groep met pacers voor een eindtijd van 1:50 uur. Volgens Henk gaan die echt te hard. We laten ons inhalen en blijven er even achter lopen. Als we over de Rode Kruislaan lopen bij het Henri Dunantpark, ziet Susan haar broer John. Op de fiets rijdt hij een stukje met ons mee. Bij de splitsing staat een grote massa mee te zingen met een DJ, aangemoedigd door een spreker. Het klinkt er erg gezellig, totdat we linksaf de Tempellaan op gaan. Daar is het nog drukker en misschien nog gezelliger. Ook hier weer heel wat supporters op de been en zij zien duizenden lopers voorbij komen. Velen in het rode shirt, speciaal voor deze editie uitgebracht. Zelf heb ik het singletje van Eindhoven Atletiek aan. Dat is toch iets minder warm dan het shirt van Marathon Eindhoven. Onze hazen blijven goed het aangegeven tempo lopen en we volgen gedwee als makke lammetjes. Hoewel mak niet het juiste woord is voor mij. Ik merk dat het niet al te soepel gaat vandaag. Om de een of andere reden begin ik weer van alles te voelen. PHPD. Pijntje hier, pijntje daar. We draaien via de Huizingalaan nu rechtsaf de Gerretsonlaan in. Daar gaan we Mariette tegenkomen met bananen. Zij heeft beloofd om alle lopers van Eindhoven Atletiek een banaantje aan te reiken. Henk gaat wat aan de linkerkant lopen zodat we er goed bij kunnen. Als we dan rechtsaf de Oude Bosschebaan op gaan hebben we Mariette met haar bananen gemist. Hoe is dit nu mogelijk? Er kan maar één reden voor zijn: ze heeft aan de rechterkant gestaan. Als we haar na afloop tegenkomen bleek dat inderdaad het geval te zijn.

 

Als we langs de WODAN velden lopen hoor ik achter me roepen “sorry”. Karel van der Pol komt als een speer voorbij. Hij heeft er zin in zo te zien. In ons groepje zijn we Twan en Rob al even kwijt. Het blijkt dat Twan voor de pacers is blijven lopen. Rob is wat langzamer gaan lopen en Martijn, Jeroen, Susan en ik volgen nog steeds de twee hazen. We zijn nu net over de helft en lopen over de Marathonloop. Een mooie naam voor dit gedeelte en vandaag erg toepasselijk. Bij het viaduct onder het spoor blijven we op het fietspad. Henk geeft aan dat we nu iets moeten versnellen als we ons doel voor vandaag willen halen. Ik geef aan dat ik mijn tempo blijf lopen. Susan, Jeroen en Martijn kunnen wel aanhaken. Ondertussen raak ik een magneetje van mijn startnummer kwijt bij een inhaalmanoeuvre. Een elleboog van een lange dame is de boosdoener. Stoppen en gaan zoeken is geen optie, doorlopen wel!

 

Vanaf 15 kilometer gaat mijn snelheid omlaag. Ik begin last te krijgen van mijn achilles, maar ik moet nog minimaal 35 minuten voor ik de finishlijn in beeld heb. Op de Oirschotsedijk is het schitterend lopen. De omgeving is hier werkelijk prachtig. In de eerste bocht naar de Oirschotsedijk ziet het zwart van het volk. Veel toeschouwers die ons aanmoedigen voor die laatste kilometers. Op het fietspad van de Oirschotsedijk is het niet druk. Dat loopt heerlijk rustig. Mijn tempo ligt niet echt hoog meer en daalt nu onder 11 km/uur. Ik denk nog steeds dat een persoonlijk record haalbaar is, maar dan moet ik toch niet echt véél langzamer gaan. Aan het einde van de Oirschotsedijk ziet het weer zwart van de mensen en zie ik Francé staan, onze gemeentelijke wijkcoördinator uit Tilburg, samen met haar dochtertje. Ze ziet mij niet, want vlak voor me liep blijkbaar haar man die ze uiteraard wel ziet. Ik loop nu richting de rotonde van de Halve Maanstraat om daarna de omgeving van Strijp-S te bewonderen. Hier ergens moet ook mijn vader staan. Gefocust als ik ben, zie ik hem echter niet. Misschien heeft hij een ander plekje gevonden om mij te spotten. Na het viaduct sla ik rechtsaf de Torenallee op. Links het Klokgebouw, rechts het Ketelhuis. Aan de rechterkant hoor ik Anita mijn naam roepen. Zij is één van de twee aanstaande moeders uit onze loopgroep. Ik moet eigenlijk zeggen: de volgende aanstaande moeder want de eerste, Nicole is onlangs bevallen van haar eerste kind: een zoon genaamd Borias. Daar gaan we binnenkort eens een beschuitje met blauwwitte muisjes eten.

 

Ik heb het gevoel dat mijn tempo nog steeds dalende is. Kijkend op mijn Garmin is dat ook zo. De grote opgeblazen Man met de hamer staat klaar om me te pakken, maar met nog een kilometer of drie te gaan laat ik me niet pakken. Mijn loopmaten zijn al lang uit het zicht. Henk, Fred, Susan, Jeroen en Martijn lopen ergens voor me. Als ik bij de Media Markt onder de tijdelijke loopbrug doorga zullen zij waarschijnlijk al de finish in zicht hebben. Ik nader de Markt en zie een grote massa mensen. Rijen dik moedigen ze de lopers aan. Een DJ draait opzwepende muziek en ik probeer mijn ene voet voor de andere te zetten. Om de finishlijn te passeren moeten er nog een paar obstakels genomen worden. Allereerst het Stratumseind. De bierlucht komt je tegemoet en het is er erg smal. Passeren is haast onmogelijk. Gepasseerd worden dus ook. Aan het einde van het Stratumseind het bekende bruggetje. In werkelijkheid stelt het niks voor, maar na bijna 21 kilometer is dit een ware crime. Dan de op één na laatste bocht naar links. Plotseling komt Gerald naast me lopen. Gerald heb ik maanden niet gezien bij Eindhoven Atletiek, geblesseerd dus. Hij is op de weg terug, maar nog steeds niet helemaal hersteld. Ik denk dat hij me nu voorbij gaat lopen, maar niets is minder waar. Ik ben hèm zojuist voorbijgelopen en hij probeert nu bij mij aan te sluiten. Jammer voor Gerald, maar ik pers er na de laatste bocht toch nog een versnelling uit. Met de finish in zicht eerst nog een licht “bultje” over. Ik kijk snel op mijn horloge en zie dat hij al op 1:52 staat. Met nog iets meer dan 200 meter te gaan gaat het spannend worden. Mijn PR staat nu op 1:53:39 en het zou toch leuk zijn als ik daar onder kan blijven. Ik kijk ook alvast waar de camera’s staan zodat ze mijn finish goed in beeld kunnen brengen. Als ik een dag later op Omroep Brabant de reportage terugkijk blijkt dan mijn finish de laatste 200 meter volledig live in beeld is. Met mijn gele petje val ik goed op. Leuk is dat. Ik klok 1:53:24. YES. Eindelijk is het gelukt de tijd van 2012 te verbeteren. Weliswaar maar met 15 seconden, maar toch. Ik ben happy!

 

Cooling down

 

Ik kijk achterom of ik Gerald zie finishen. Tussen de menigte door zie ik dat hij in de armen van een dame valt… Ach, ik zal hem met rust laten. Niet veel later kom ik mijn groepje tegen dat ik heb moeten laten gaan rond 15 kilometer. Martijn is maar 15 seconden voor mij geëindigd. Daar zat ik dus minder dan 100 meter achter. Twan zat 22 seconden voor Martijn. Dat scheelde dus ook niet echt veel. Hij verteld dat hij gevallen is bij de opgang van het 18 Septemberplein. Een of andere mafkees is hem voor de voeten gelopen waardoor hij struikelde. Een flinke wond aan zijn hand is het gevolg. Dan zie ik Susan en Jeroen. Die twee hebben het echt fantastisch gedaan. Zij konden Henk en Fred bijna volgen tot de finish. Jeroen finisht in 1:50:31 en dat voor zijn debuut op de halve marathon. Susan finisht in 1:50:22 en dat is ruim meer dan drie minuten van haar PR af. Chapeau! We wachten op nog meer dames. Willy komt binnen net onder 1:50 en Natasja net boven 1:56. Natasja is er duidelijk niet blij. Gelukkig krijgt ze binnenkort nog een kans. We ontvangen eindelijk de welverdiende medaille. Hier hebben we hard voor moeten knokken en het is sommigen gelukt hun Persoonlijk Record aan te scherpen. Later hoor ik dat de meesten het heel zwaar hadden, mede door de zachte weersomstandigheden. Direct na de finish gaan we het Aristo gebouw weer in. Naar de 3e etage is toch wel ver. Huh? De trappen zijn dit keer echte hielenbijters. Alles is stroef en stram. Eenmaal op mijn stoel kan het omkleden beginnen. Tijd genoeg immers. Ik neem zoveel tijd dat Susan met Maud al ongeduldig staat te wachten. Hé leuk, het hele gezin heeft Susan opgewacht.

 

After Party

 

Na de omkleedsessie gaan we elkaar onze bevindingen vertellen in de bar van Aristo. De meesten van Eindhoven Atletiek zijn hier naar toe gekomen. Gezamenlijk bespreken we onze prestaties. Ook de debutanten van de hele marathon zijn er. René, Ronald en Henri. Zij zijn onze helden vandaag! Het wordt erg gezellig, maar zo langzamerhand verdwijnen een aantal lopers ook richting hun eigen douche of bad. Een paar anderen besluiten om  nog een afzakkertje te nemen op het Stratumseind bij Altstadt. Een café dat al meer dan 35 jaar in de binnenstad zit. Binnen is het er erg druk en buiten staan is net zo handig. Joop Broeders plaatst een geïnteresseerde recreant voor mijn neus. Ik als ervaringsdeskundige kan wel het een en ander vertellen over Eindhoven Atletiek is Joop zijn mening. Vooruit dan maar. Of hij daadwerkelijk naar ons komt zal mij nooit duidelijk worden vermoed ik. Al gezellig bier drinkend begint het een beetje te regenen. Vlak voordat we naar de snackbar willen vertrekken komt Timothy Karanu voorbij in gezelschap van een dame. Wie die dame is zal ons nooit duidelijk worden. Tim heeft niet gelopen vandaag , maar is wel supporter van Eindhoven Atletiek natuurlijk. Als dagafsluiting gaan we met een beperkt groepje naar snackbar De Hoek. Daar doen we ons tegoed aan een enorme vette hap. Heerlijk.

Rest mij alleen nog Henk en Fred te bedanken voor het fantastische “haaswerk”. Het is fijn als er zulke mensen bij de club rondlopen. Jammer dat ik jullie niet kon volgen. Dat lag niet aan jullie, maar aan mezelf. Henk veel succes bij je debuut op de hele marathon in Athene binnenkort. Fred veel succes in New York! Het was weer een hele happening vandaag. Voor mij een PR. Dus ik ben blij!