KLEURRIJK EVENEMENT
Info
In 2012 is bij Hein van Duivenboden vastgesteld dat hij lijdt aan de zenuw- en spierziekte ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose). Dit is een ernstige ziekte van het zenuwstelsel, waarbij de spieren geleidelijk steeds dunner en minder krachtig worden. ALS is progressief. Dat betekent dat iemand met deze ziekte steeds verder achteruitgaat en uiteindelijk komt te overlijden – gemiddeld binnen 3 jaar na de diagnose. Op dit moment is er nog zeer weinig bekend over de oorzaak en behandeling van de ziekte en daarin moet, onder andere door heel veel onderzoek, snel verandering komen!
Als een dierbaar persoon wordt geconfronteerd met een ziekte als ALS, dan wil je maar één ding: helpen! Natuurlijk helpen met dagelijkse zaken die moeilijker of niet meer gaan, maar ook helpen door zoveel mogelijk geld bijeen te brengen voor onderzoek naar deze afschuwelijke ziekte, die in principe iedereen kan treffen.
Tijdens de wereld ALS-dag, op zaterdag 21 juni 2014, wordt in Eindhoven de eerste ‘RainBowRun040’ georganiseerd, een kleurrijk loopevenement dat draait om ‘fun, samen lopen, samen zijn’. Bekende topsporters zoals Pieter van den Hoogenband, Paul Haarhuis en Robert van der Horst zijn ook van de partij. Overigens hoef je geen topsporter te zijn om mee te kunnen doen: het neerzetten van een snelle tijd is leuk maar van minder belang. Het gaat om de fun! Er zal dan ook geen tijdregistratie zijn.
Preparation
En fun zal het worden. Niet iedereen is ervan overtuigd dat het geen kwaad kan, al die verf over je heen. Volgens de organisatie is het echter geen verf maar gekleurd maïsmeel en ongevaarlijk. Het kleurpoeder bevat ingrediënten die zijn goedgekeurd voor gebruik in levensmiddelen. Omdat het ook nog eens een goed doel betreft, besluit ik om me in te schrijven. Andere Eindhoven Atletiek-leden die ook gaan lopen zijn onder andere Karel met zoon Tim, Wilko met zijn gezin, Stefan met dochter en Susan met beide dochters Maud en Lise. Op de avond voorafgaand aan deze loop ga ik mijn speciale shirt en zonnebril ophalen. Dit kan in de kantine van hockeyclub EMHC. Op de hockeyvelden kom ik zwager Wim met Mieke en de kinderen tegen. Zij bereiden zich voor op een avondje hockey, maar dochter Steffie gaat morgen ook meelopen. Misschien kom ik haar nog tegen.
Warming-up
De RainBowRun040, zoals de organisatie het evenement heeft genoemd, zal om 15.00 uur starten. Omdat er 5.000 inschrijvingen zijn, wordt er gestart in verschillende groepen. Om 14.00 uur fiets ik richting de Genneper Parken. Mijn fiets leg ik aan de ketting bij de nieuwe Fontys sportaccommodatie, die vorig jaar pal naast het FC Eindhoven stadion is geopend. Bij de start zie ik groepen met kinderen, vriendinnen en families. Ik besluit nog even een laatste sanitaire stop in te lassen in de EMHC kantine. Als ik het hek uit loop hoor ik: “Hé Arno jonguh…”. Dat is de stem van Susan. Ik was haar bijna zomaar voorbij gelopen. Samen met Didy en de kinderen staat ze zich mentaal voor te bereiden. Maud gaat samen met vriendinnetje Daniëlle op pad. Lise met Mark, zoon van Susans vriendin Anke, die ook meeloopt. We moeten op het parkeerterrein verzamelen en vanaf daar vertrekken we naar de zeven ‘kleuruitgifteposten’, de zgn. funpoints. Didy maakt een foto van ons allemaal en we staan nu in de eerste groep om te starten. Ondertussen komt Karel v.d. Pol, met wie we vorig jaar de Warandeloop liepen, er even bij staan. Hij wacht op zijn zoon Tim die onderweg is vanuit Amsterdam na een roeiwedstrijd, maar dit toch ook wil meemaken. Als Burgemeester Rob van Gijzel en Pieter van den Hoogenband het startschot hebben gelost, mogen we eindelijk vertrekken.
The run
Al na 100 meter komt het eerste funpoint. Alles is daar oranje en wij laten ons voorzichtig onder spuiten. Ik krijg een redelijke volle lading links op mijn lijf gespoten. De linkerkant van mijn ‘7-dagen baardje’ was grijs, maar heeft nu de kleur van het Nederlands elftal, dat dezer dagen op het Wereldkampioenschap voetbal in Brazilië voortreffelijk presteert. Het looptempo slaat nergens op natuurlijk, maar dat is ook totaal niet belangrijk. Weer 300 meter verder, op de hoek van het Indoor Sportcentrum, is het rode funpoint. Daar staat veel publiek zich krom te lachen. Jan Voets, Eindhoven Atletiek lid en hobbyfotograaf, maakt hier een aantal schitterende foto’s. Helaas heeft hij ons gemist. We vallen natuurlijk ook niet echt op met een shirt en een zonnebril die door iedereen worden gedragen. Lise en Mark vinden het allemaal schitterend. De jeugd geniet, dat is wel duidelijk. 400 meter verderop worden we voor de derde keer bedolven onder het maïsmeel. Dit keer is het lichtgroen gekleurd. De kleur van IAK-verzekeringen en dat is te zien aan de sponsoruitingen bij dit funpoint. Dan gaan we de Genneperweg in, een lang stuk waar we Anke kwijtraken. Het hardlopen heeft voor ons voordelen, maar voor de niet-hardlopers onder ons is het wat zwaarder. Hoewel het tempo niet hoog ligt, is het voor hen toch wel zwaar als je sommige stukken wilt rennen. Ook Lise moet regelmatig gas terugnemen en gaat soms even wandelen. Dat doen wij op dat moment dan ook. Aan het einde van de Genneperweg komt er weer een groene kleur uit de flessen. Dit keer is het donkergroen. Even later worden we langs een weiland over een pad gestuurd. Dit is een smal stukje waar je niet met zoveel mensen tegelijk kunt lopen. Lastig en de organisatie stuurt hier dan ook hele groepen over het fietspad van de Prof. Holstlaan. Zij komen dan weer samen op de Antoon Coolenlaan, waar we even later weer rechtsaf gaan, voor het IJssportcentrum langs. We raken hier Karel en Tim kwijt, zij lopen samen wat sneller door. Daar komt funpoint nummer 5 en even later kruisen we de looproute. Daar staat Dean, ook een EA-lid, langs het parcours. Hij ziet ons en zwaait even. Dan funpoint nummer 6, “Are you yellow” staat er op het kaartje dat ik in mijn handen gedrukt krijg. Het is duidelijk, als we niet oppassen, zien we er dadelijk uit als een stelletje kanariepietjes. Nog een laatste bocht en dan op weg naar de finish. We lopen nu langs de kantine en de hockeyvelden van Oranje Zwart. Lise zet een eindsprint in als ze de finish ruikt en Mark heeft duidelijk nog energie over. Dan de laatste kleurendouche voordat we de boog onderdoor gaan. Het is er smurfenblauw. Jammer genoeg staat deze ’douche‘ niet hard genoeg. We worden niet echt gekleurd. Als we even later op het grote plein Didy weer zien, is het duidelijk dat hij wel onder die blauwe douche heeft gestaan. Zelfs zijn camera is ‘coloured’.
Cooling down
Bij aankomst op het grote plein, waar we ook zijn gestart, is het nog niet zo druk. Wij waren tenslotte de eerste groep van de vier die zijn gestart. Het zonnetje schijnt heerlijk en iedereen ziet er erg kleurig uit. Van een beetje kleur, tot een onherkenbaar Picasso-achtig kunstwerk. Prachtig om te zien. Ik maak een ’selfie’ van Susan en mij om te laten zien dat ook wij er gekleurd opstaan. We wachten nog op Anke en Maud met Daniëlle. Als zij ook binnen zijn, kunnen we de Bavaria stand bezoeken die nu nog bereikbaar is. Ik besluit om wat consumptiemunten te halen maar dat vergt toch een kwartiertje geduld. De twee rijen zijn al aardig lang. Ik kom Wilko tegen die net is gefinisht. Hij heeft ook genoten zegt hij. Ook Robert-Jan, barman bij Eindhoven Atletiek, staat er gekleurd op. Dan komen ook Lieke en Cathy ons opzoeken. Die zien er wel fleurig uit, maar niet gekleurd door het maïsmeel. Dan doen wij dat voorzichtig met een hug: ‘coloured by us’ zoals dat dan heet. Rinus, de hond van Lieke, heeft wel wat kleurtjes opgelopen. Dan weer twee bekenden: Anita, zo’n twintig weken zwanger en Anneke. Beiden nog net te herkennen. Ik ga in de rij staan bij de Bavaria stand, maar die is nu echt nagenoeg onbereikbaar. Maar liefst 25 minuten wachten voordat je maar iets in je hand hebt. En dan ook nog een half gevuld bekertje bier krijgen. Dat is een tegenvaller. Maar vooruit, het mag de pret niet drukken. De zon schijnt en de lucht is blauw. Ondertussen heeft mijn nichtje Steffie me ontdekt en zij ziet er kleurig uit. Zij heeft samen met haar hockey vriendinnetjes meegelopen. Susan komt nog meer bekenden tegen: Vriendin Leonie met man en Monique en Ferdie (niet mijn zoon Ferdie). Met de dames raak ik in gesprek over van alles en nog wat. Lieke en Cathy zijn al vertrokken als de colorexplosie op het punt staat van beginnen. Er zijn zakjes uitgedeeld en die gaan we gebruiken ook. Ik heb een oranje zakje bemachtigd en ben klaar om de inhoud over ons allemaal uit te strooien. Maar ik sta niet alleen klaar, niet iedereen maar toch een paar duizend mensen zijn gebleven om dit mee te maken. Op een eenvoudig muzikaal deuntje wordt er afgeteld en dan knalt alles de lucht in. Twee kanonnen kleuren vanaf het podium de lucht oranje en paars. Het publiek vindt het geweldig en wij? Wij hebben inmiddels de status van ‘nagenoeg onherkenbaar’ bereikt. Ik heb een lading smurfenblauw over me heen gekregen. Mijn oranje zakje is ook leeg. Als je niet weet dat we hier zijn, herken je ons ook niet. Didy gaat richting huis, kijken of er nog iets van zijn camera overblijft na het reinigen. Ook zijn blauwe smurfuiterlijk zal weer schoon moeten. Ik sta nu in een ander groepje met Leonie en vrienden. Eén van deze vrienden scheurt bij een aantal mannen, maar ook vrouwen hun Rainbowshirt open. Het gebeurt spontaan en niemand heeft er zo te zien bezwaar tegen. Onder het genot van een paar biertjes vinden we dit grappig. Samen met Susan dans ik daarna nog wat op de dance en trance muziek, totdat het tijd is om nog een laatste patatje met mayo naar binnen te werken. Nog even nagenieten, dank je Suus. Susan maakt een foto van mijn grijze haren die voor vanmiddag de kleur smurfenblauw hebben gekregen. Tijd om terug te fietsen. Dit was weer een gezellige middag voor ook nog eens een goed doel, de stichting ALS, met een opbrengst van een ton (€ 100.150). Ik zeg: “goed bezig geweest”.